Wolność słowa. Czy to tylko swoboda do mówienia i pisania tego co myślę?

Czym jest jedno z podstawowych praw przynależnych wolnemu człowiekowi w wolnym kraju? Zabrzmiało poważnie? I słusznie.

Kiedyś, za czasów słusznie minionego reżimu, gdy byłem piękny i młody (za komuny było lepiej), wolność słowa kojarzyła się nie tylko z prawem do krytyki stanu obserwowanego i doświadczanego ale również z wolnością prasy. Z brakiem cenzury, z prawem do publikowania tego co uważamy za słuszne i warte publikacji. Irytowały nas bałwochwalcze peany „na cześć” tego, co realnie ledwo zipało. Irytowało nas, że jedyna krytyka to jakieś ulotki, zagłuszane audycje emigracyjnych radiowców. Ale było – minęło. Teraz mamy wolność. Możemy sobie pisać, mówić i kolportować co chcemy.

Cóż z tym rozkosznym darem robimy? Aaaa..... wykorzystujemy dobrodziejstwo internetu, względnie anonimowego medium. Lejemy litry słowotoku krytykanckiego. Tłumy ekspertów i recenzentów objawiają się w komentarzach pod artykułami na portalach informacyjnych, na forach internetowych, w memach itp. Szkoda, że często jest to absolutnie bezrefleksyjne działanie, krytyka bez zastanowienia (może forma autoterapii?).

Do tego zjawiska w skali ogólnopolskiej zdążyłem się przyzwyczaić. Niestety dostrzegalne jest ono również w skali mikro. Ot, całkiem niedawno portal, na którym dane mi gościć oberwał od czytelników za umieszczenie ogłoszenia zapraszającego na demonstrację środowiska o proweniencji KOD/Obywatele RP/.Nowoczesna. Rwetes, larum, portal przeszedł na ciemną stronę mocy, nadzieja umarła, i co teraz będzie... Słowem dramat skrzyżowany ze skandalem. Myślałby kto,  że Lech zrobił coming out jako Bolek i przeprosił albo że Niesiołowski rzeczywiście z UED do PSL-u przeszedł. Wyluzować trzeba, wyluzować.

Szanujący się portal informacyjny, gazeta czy telewizja, jeśli chce być rzeczywiście bezstronna i obiektywna wręcz POWINNA otwierać swoje łamy dla różnych środowisk (a w tym przypadku mieliśmy do czynienia zaledwie z ogłoszeniem). Inaczej będzie tylko biuletynem propagandowym. A tych mieliśmy i mamy już chyba wystarczająco dużo.
Dodam, na koniec (z uczuciem schadenfreude), że na owej demonstracji było raptem z pięć osób...