Kiedy myślimy o grach hazardowych, bardzo łatwo kojarzymy je z chwilami zabawy, wypoczynku i bliskości z drugim człowiekiem. Jednak niewiele osób wie, że gry hazardowe (a zwłaszcza stołowe, jak choćby te oferowane w VOX casino były także szeroko wykorzystywane w badaniach z zakresu psychologii poznawczej i behawioralnej oraz że odegrały fundamentalną rolę w formułowaniu hipotez i teorii związanych z percepcją, pamięcią i rozwiązywaniem problemów.
Jeśli więc nie wiesz o co w tym wszystkim może chodzić, to zapraszamy do zapoznania się z tym artykułem! Zaprezentujemy Ci tutaj niektóre badania przeprowadzone nad kwestiami hazardu i gier stołowych, co pozwoli Ci lepiej zrozumieć, w jaki sposób i dlaczego gry hazardowe zmieniły historię i rozumienie ludzkiego umysłu.
Wszystko zaczęło się od Alfreda Bineta. W 1893 roku Alfred Binet zaczął się zastanawiać, jak znakomici szachiści mogą grać jednocześnie z kilkoma osobami jednocześnie, mając przy tym całkowicie zawiązane oczy? Na podstawie długich badań odkrył, że arcymistrzowie szachowi mogą grać jednocześnie z 8 lub 10 osobami z zawiązanymi oczami i robią to poprzez konstruowanie w myślach szczegółowych obrazów związanych z tym, co dzieje się na szachownicy.
Innymi słowy, powszechny konsensus był taki, że ci gracze byli w stanie to zrobić, ponieważ mieli wyjątkowe umysły, które pozwalały im tworzyć szczegółowe obrazy położenia i kształtu każdego elementu na wszystkich planszach jednocześnie. Binet doszedł także do wniosku, że nie jest to kwestia oczywistej „fotografii” mentalnej. Istnieją zamiast tego rozproszone reprezentacje planu gry, z najbardziej odpowiednimi elementami i ruchami w każdym momencie.
Binet zaprosił do swojego laboratorium innych mistrzów, aby zbadać ten temat. Kiedy poprosił arcymistrzów, aby narysowali to, co sobie wyobrażają podczas gry w szachy, narysowali upiorną planszę, na której brakowało większości pól. Dlatego też brakowało niektórych części. Zamiast tego rysunki przedstawiały linie pionowe, poziome i ukośne, które odzwierciedlały główne możliwe ruchy każdego gracza.
Następnie Binet przeprowadził podobne badania nad początkującymi szachistami, czego efektem były skomplikowane rysunki pełnej szachownicy z mnóstwem dodatkowych informacji. Wniosek był prosty — arcymistrzowie, dzięki dogłębnemu zrozumieniu gry, potrafili skupić się tylko na najważniejszych informacjach, podczas gdy gracze amatorzy, nie rozumiejąc gry, starali się skupić na wszystkich jednocześnie.
Eksperymenty Alfreda Bineta jako pierwsze przeanalizowały i porównały działanie umysłów wielkich mistrzów z umysłami początkujących. Były to także jedne z pierwszych badań nad wykorzystaniem gier do zrozumienia i rozwoju ludzkiego umysłu. Rozległe badania prowadzone w oparciu o podobną koncepcję dały także dosyć zaskakujące wnioski — otóż ludzki umysł zachowuje się bardzo podobnie w stosunku do każdego rodzaju gry, niezależnie od tego, czy chodzi o gry planszowe (jak szachy lub domino), gry wideo dowolnego rodzaju, czy też gry hazardowe, takie jak:
W efekcie tego coraz większą rolę w hazardzie zaczęła odgrywać psychologia — szczególnie najlepsi pokerzyści na świecie stali się także mistrzami w stosowaniu podejścia psychologicznego do rozgrywki i uzyskiwania dzięki temu przewagi nad rywalami.
Prawie sto lat później, w 1973 r., eksperymenty nad grami stołowymi i hazardowymi doprowadziły badaczy Williama Chase'a i Herberta Simona do opracowania nowej teorii i rozumienia pamięci, zwanej „fragmentacją”. Do badań wzięto trzy grupy osób: mistrzów pokera, doświadczonych pokerzystów, ale bez specjalnych osiągnięć i początkujących graczy w pokera.
Badanie polegało na tym, że naukowcy przedstawili każdej osobie zestaw kilkudziesięciu odpowiednio przygotowanych układów karcianych i poprosili o podjęcie decyzji dotyczącej obstawiania lub rezygnowania z gry na podstawie każdego z układów. Następnie ocenili każdą decyzję w oparciu o matematyczne prawdopodobieństwo sukcesu lub porażki i na tej podstawie obliczyli wynik końcowy, który dany gracz uzyskałby, rozgrywając te właśnie kilkadziesiąt rund na rzeczywiste stawki i podejmując te same decyzje.
Jak można było się spodziewać, mistrzowie pokera z łatwością wyprzedzili pozostałe dwie grupy. Ale zaszło tutaj interesujące zjawisko — otóż grupa mistrzów najczęściej rezygnowała z gry przy układach o niskim prawdopodobieństwie wygranych, podejmując za to nieco bardziej ryzykowne decyzje dla układów z pozoru niezbyt mocnych, ale za to cechujących się wyższym matematycznym prawdopodobieństwem sukcesu w dalszej części rozgrywki (przy licytacji). Zdaniem Chase’a i Simona nastąpiło to poprzez „fragmentację”, czyli proces, w którym informacja dzielona jest na kilka mniejszych, łatwiejszych do przyswojenia części.
Dziś wiemy, że fragmentacja jest naturalnym procesem mnemonicznym stosowanym przez wszystkich ludzi w celu przekształcenia serii szczegółów w jedno wspomnienie. Jeśli na przykład zaczniesz myśleć o znanym Ci numerze telefonu, zdasz sobie sprawę, że nie pamiętasz wszystkich 9 cyfr z osobna. Dzielisz je na co najmniej 2 (a może więcej) części, jak na przykład 345 — 567 — 789.
Zatem w ten sam sposób, w jaki można łatwiej zapamiętać numery telefonów poprzez ich fragmentację, tak mistrzowie gier mogą podzielić tysiące różnych sytuacji na stole lub planszy, a następnie poprzez skojarzenia znaleźć taktykę i strategię, która sprawdza się najlepiej w danym momencie.
0
0
0
0
0
0
