Józef Bem był generałem, wykładowcą, strategiem, pisarzem. Brał udział w kampanii napoleońskiej, nagrodzono go Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej. Kilka lat spędził na emigracji, gdzie nie zapomniał o sprawie polskiej.
Podczas powstania listopadowego był dowódcą 4 Baterii Artylerii Lekkokonnej. PW trakcie Wiosny Ludów objął dowództwo w armii węgierskiej. Później trafił do Turcji, przeszedł na islam, służył w armii tureckiej.
Józef Zachariasz Bem (muzułmańskie imię Murad Pasza), herbu Bem przyszedł na świat 14 marca 1794 roku w Tarnowie. Był człowiekiem zasłużonym na wielu polach swej działalności. Wbrew pozorom odpowiedź na pytanie „Kim był Józef Bem?” nie jest łatwa. Z całą pewnością był doskonałym generałem, strategiem i inżynierem wojskowym. W Polsce brał udział w powstaniu listopadowym, o którym można przeczytać w rozprawce pt. "O powstaniu narodowym w Polsce”. Ważna była dla niego niepodległość i wolność.
Między piętnastym a osiemnastym rokiem życia był pilnym uczniem korpusu Kadetów i Szkoły Aplikacyjnej Artylerii i Inżynierii. W 1812 roku wziął udział w kampanii napoleońskiej. W związku z zaangażowaniem w działania Francji przeciwko Rosji nagrodzono go Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej Krzyżem. Po klęsce Napoleona wykładał w Szkole Zimowej Artylerii, był specjalistą z zakresu teorii artylerii i nauk fortyfikacyjnych. Prowadził ciekawe eksperymenty, badał skuteczność i funkcjonalność rakiet kongrewskich, które były lżejsze od tradycyjnej artylerii. Rezultaty swoich doświadczeń opublikował w pracy "Uwagi o rakietach zapalających", był też autorem podręcznika "O machinach parowych", przyczynił się do utworzenia pierwszych oddziałów artylerii rakietowej w armii polskiej.
Przez krótki okres swojego życia pracował jako dzierżawca majątków ziemskich, odejście z wojska wynikało ze złego stanu zdrowia Bema. Do służby wrócił w 1831 roku. W trakcie powstania listopadowego, jako major był dowódcą 4 Baterii Artylerii Lekkokonnej. Dzięki swojej odwadze, umiejętnemu korzystaniu z artylerii konnej szybko awansował – otrzymał stopień pułkownika, a później dostał nominację na generała. Po upadku powstania wyjechał do Francji.
Ważnym momentem w życiu Bema był rok 1948, powierzono mu wówczas naczelne dowództwo armii węgierskiej w Siedmiogrodzie. Został bohaterem narodowym Węgrów, zyskał międzynarodową sławę. Gdy powstanie upadło, udał się do Turcji, przeszedł na islam i został dowódcą armii tureckiej. Zmarł w 1950 roku, przyczyną jego śmierci była malaria. Pomnik Bema można podziwiać w ogrodach łazienkowskich.
Brak komentarza, Twój może być pierwszy.
Dodaj komentarz