Ma się sprzedać i dobrze nosić. Miasto

Uszkodzone leżaki w okolicy Dużego Blankusza. Wybita szyba w przystanku na Alei Jana Pawła II. Zabazgrane sprzęty dydaktyczne na Diabelcach. W Internecie, po każdym z takich zdarzeń, wrze. Płyną komentarze. A w nich głosy domagające się: kamer i patroli w każdym zakątku miasta i gminy, pilnowania każdej grupy młodych i starszych.

Zastanawiam się. Dumam.

Kamery i patrole w każdym zakątku miasta i gminy? Ilu trzeba byłoby sprzętu i osób obsługujących go? Ilu funkcjonariuszy? 500? Wystarczy?
Pilnowanie każdej grupy młodych i starszych?  Potrzebne opancerzone wozy bojowe. Gaz i armatki wodne.

Zastanawiam się. Dumam.

Każda ilość kamer i funkcjonariuszy.
Ogrom sprzętu bojowego.

Nie zapewnią stuprocentowego bezpieczeństwa.

Bo tu nie w ilości funkcjonariuszy i masie sprzętu jest przysłowiowy „pies pogrzebany”. Tylko w myśleniu i odpowiedzialności. A ściślej – w ich braku. „Problemem nie jest więc niedostatek wiedzy, utrudniony dostęp do danych, trudności w liczeniu itd. Zło naszych czasów, przejawiające się pod postacią bezmyślności, polega po prostu na braku wyobraźni – władzy czynienia obcym tego, co nigdy nie jest dane człowiekowi wprost.” – pisze prof. Piotr Nowak w książce „Przemoc i słowa. W kręgu filozofii politycznej Hannah Arendt”.

Zastanawiam się. Dumam.

Czy miasto-organizm nadąża za zmianami? Odwołam się znów do Internetu i głosów w nim zamieszczonych. Największą bodaj bolączką w Świeciu jest brak miejsc parkingowych. Miasto zatem robi się za ciasne. Pęka w szwach.

„Miasto jest pionowe. Wieś (+ przedmieścia) – poziome” – pisze w swoim dzienniku Susan Sontag, wybitna amerykańska myślicielka. Domaganie się poziomu w przestrzeni pionowej jest absurdem.

Internauci obawiają się, że amfiteatr nie pomieści wszystkich, którzy będą chcieli zobaczyć gwiazdy występujące na różnych koncertach. Najgłośniejszy, to ten ostatni, wieńczący wakacje. Miejsce kultury staje się za ciasne dla mas. A masa chce igrzysk. Co jeśli ich nie dostanie? Masa zmiażdży wszystko na swojej drodze, co zauważył już dawno Jose Ortega y Gasset w książce „Bunt mas”. Gdzie chętni obejrzeć widowisko zaparkują? Wszędzie. To nie ma znaczenia.

Myślę o mieście. Krystalizuję zdania.

Miasto jest doskonałym labiryntem. Kto nie lubi labiryntów, nie będzie lubił życia w mieście.

Miasto nie ma pór roku. Jest doskonale zamiecione, odśnieżone, a system odprowadzania deszczówki działa pierwszorzędnie.

W mieście ma trwać dzień. Stąd latarnie czy oświetlone witryny sklepowe. Noc jest stanem negatywnym. Podobnie niebo. Nie widać na nim budynków, więc jest negatywne.

Przyroda w mieście jest zdegradowana do donic, sekatorów i popękanego asfaltu. Pod linijkę. Na wynos. Na oku. Pod kontrolą. Całkowitą. Podobnie ze zwierzętami, które – nieproszone – do miasta przychodzą.

Miasto. Wygodny produkt. Ma się sprzedać. Dobrze nosić.

Z tymi myślami pójdę na konferencję „Moje miasto, a w nim…”, która odbędzie się 19. września w świeckiej bibliotece.